De psychologie van naderend (on)heil
Door: Annelieke Duker
Blijf op de hoogte en volg Annelieke
21 April 2013 | Kenia, Nanyuki
Vanaf het moment dat ik in Kenia arriveerde, hing het in de lucht dat het er tijdens de verkiezingen wat minder gezellig aan toe zou gaan. Gesprekken op straat en in de krant gingen in de eerste maanden dat ik hier was over niets anders dan gruwelijke etnische moorden, oplaaiende conflicten, slachtpartijen en de reële vrees voor meer geweld in maart. Ook de (inter)nationale pers deed een flinke duit in het zakje door in de zo vele analyses de conclusie te trekken dat ‘post-election violence’ ook deze keer onvermijdelijk leek. Films en fotoreportages van 2007-08 doen mijn maag nog altijd acuut omdraaien.
Na de kerst leek de verhitte sfeer af te koelen en leek het ook daadwerkelijk rustiger te worden. In ieder geval werd in de nationale kranten nauwelijks nog melding gemaakt van clashes, bomaanslagen of andere ongeregeldheden. Terwijl maanden terug nog iedereen ‘interessant’ liep te doen en te verkondigen dat de pleuris zou gaan uitbreken, waren de reacties in de weken voor de verkiezingen veel voorzichtiger en genuanceerder. De meeste mensen in mijn omgeving probeerden zichzelf en hun medemens gerust te stellen dat het niet opnieuw fout zou gaan: ‘we have learned our lesson; no more killings again’. Dus was ik er zelf ook van overtuigd geraakt dat mijn extra ingeslagen kaarsen en drinkwater voor niks waren.
Het kwam dan ook als een onaangename verrassing dat VSO besloot om alle VSO-ers 2 dagen voor de verkiezingen preventief naar Arusha in Tanzania te brengen. En zo zat ik op mijn verjaardag in een bus met ballonnen en ‘Happy Birthday’ zingende collega’s hobbelend door glooiend savanne landschap, in gedachten verzonken bij alles behalve 31 worden. In Arusha zaten we vooral aan de buis gekluisterd in spanning te kijken of de voorsprong van meneer Kenyatta minder zou worden. ’s Nachts schoot ik regelmatig om 3, 4 en/of 5 uur wakker, en hopsa, dan ging de tv toch weer even aan.
Gelukkig vonden we in dit mega drukke schema nog tijd om een mooie trip naar de Ngorongoro krater te maken. Een krater van zo’n 20km doorsnede helemaal vol met wilde beesten, erg indrukwekkend. Ook na deze uiting van escapisme was het weer wachten, wachten en nog eens wachten in onze al snel vertrouwde koffiezaak en hotellobby.
Wachten op het tellen van de stemmen dat na 2 dagen al spaak liep; het nieuwe, en uiteraard zeer prijzige, elektronisch stemsysteem had het begeven; verrassing! Nadat er een aantal dagen met de hand verder is geteld, kwam dan eindelijk de uitslag: Uhuru Kenyatta is met 50,07% van de stemmen gekozen tot de vierde president van Kenia. De dagen erna bleef het gelukkig rustig, terwijl zijn opponent Odinga met een dikke map vol frauduleuze handelingen zijn gang naar de rechter maakte. En een oppositieleider is geen oppositieleider als hij niet ook de overwinning claimt. Tevergeefs, want ook de rechters ‘kozen’ voor Kenyatta. Er gaan genoeg geruchten rond over hoe en waarom de rechters tot dit besluit zijn gekomen, want dat er is gerommeld is 99,9% zeker.
Wonder boven wonder zijn er nauwelijks rellen uitgebroken, en de enkele relschoppers die het toch probeerden, zijn snel de kop in gedrukt. Die opluchting won dan ook met grote voorsprong van de teleurstelling dat Kenia een man die verdacht wordt van misdaden tegen de menselijkheid als president krijgt. Terug naar Nanyuki en aan het werk!
De regen komt inmiddels dagelijks met bakken naar beneden, en dus bel ik mijn baas bijna elke ochtend om te informeren of de weg goed genoeg is om met mijn motor op pad te gaan. Helaas is zijn antwoord met toenemende frequentie: ‘don’t try!’
Desalniettemin is één kas inmiddels gebouwd, jippie! Niet zonder de nodige rimpels op mijn voorhoofd overigens: gedoe met kassenbedrijf dat afspraken niet na komt, regen die de kas overstroomt en de zaadjes wegspoelt, klusjesman die belabberd werk levert, auto die in een goot rijdt, auto waarvan de stuuras breekt, en meerdere keren per week vast raken in de modder, kortom 'Karibu Kenya'. Maar de aanhouder wint (jezus, hoe vaak heb ik dat al gezegd afgelopen jaar…) En boven alles, de vrouwen blijven super enthousiast en werken als paarden.
Verder was ik bij een hilarische viering van internationale vrouwendag in het niet al te uitbundige dorp Naibor. Het was hét nationale event, in het kader van de decentralisatie van de overheid gehouden in de middle of nowhere. Wij waren uiteraard de eersten/veel te vroeg. Onderweg kwamen we de truck tegen die de tenten voor de happening vervoerde, gestrand met een kapotte as, motor of wat dan ook. Dus onze auto terug om de truck verder te trekken, en zo konden een paar uur later de tafels met kraak heldere tafellakens voor de officials en kraampjes voor de NGO’s worden ingericht. Uiteraard was er geen plan welke organisatie waar zou moeten staan, dus het was een bitch fight over tenten, tafels en stoelen. Zou best handig zijn geweest als ze de tenten de dag ervoor hadden opgezet, neeeee Annelieke, doe niet zo onnozel. Toen na het middaguur alles eindelijk was ingericht, konden de immens interessante ellenlange speeches van start gaan, als niet de hemel was open gebarsten en het hele terrein binnen 5 minuten in een Engelse camping was veranderd. De witte tafellakens kregen een intens diepe schutkleur.
Net zoals voor de verkiezingen, prentte ik mezelf voor het regenseizoen ook in; ‘dat zal toch uiteindelijk wel meevallen’. En er zijn inderdaad ook dagen dat de modder minder modder is, en dan maak ik tochtjes op de motor door prachtig heuvellandschap, genieten!
Dus die logica doortrekkend, zou een crimineel als president ook nog af en toe een minder criminele dag kunnen hebben en enige positieve invloed kunnen uitoefenen, op de aanleg van goede wegen bijvoorbeeld.
Mwah, logica van het niveau koningslied… tijd om mijn laptop uit te zetten…
Na de kerst leek de verhitte sfeer af te koelen en leek het ook daadwerkelijk rustiger te worden. In ieder geval werd in de nationale kranten nauwelijks nog melding gemaakt van clashes, bomaanslagen of andere ongeregeldheden. Terwijl maanden terug nog iedereen ‘interessant’ liep te doen en te verkondigen dat de pleuris zou gaan uitbreken, waren de reacties in de weken voor de verkiezingen veel voorzichtiger en genuanceerder. De meeste mensen in mijn omgeving probeerden zichzelf en hun medemens gerust te stellen dat het niet opnieuw fout zou gaan: ‘we have learned our lesson; no more killings again’. Dus was ik er zelf ook van overtuigd geraakt dat mijn extra ingeslagen kaarsen en drinkwater voor niks waren.
Het kwam dan ook als een onaangename verrassing dat VSO besloot om alle VSO-ers 2 dagen voor de verkiezingen preventief naar Arusha in Tanzania te brengen. En zo zat ik op mijn verjaardag in een bus met ballonnen en ‘Happy Birthday’ zingende collega’s hobbelend door glooiend savanne landschap, in gedachten verzonken bij alles behalve 31 worden. In Arusha zaten we vooral aan de buis gekluisterd in spanning te kijken of de voorsprong van meneer Kenyatta minder zou worden. ’s Nachts schoot ik regelmatig om 3, 4 en/of 5 uur wakker, en hopsa, dan ging de tv toch weer even aan.
Gelukkig vonden we in dit mega drukke schema nog tijd om een mooie trip naar de Ngorongoro krater te maken. Een krater van zo’n 20km doorsnede helemaal vol met wilde beesten, erg indrukwekkend. Ook na deze uiting van escapisme was het weer wachten, wachten en nog eens wachten in onze al snel vertrouwde koffiezaak en hotellobby.
Wachten op het tellen van de stemmen dat na 2 dagen al spaak liep; het nieuwe, en uiteraard zeer prijzige, elektronisch stemsysteem had het begeven; verrassing! Nadat er een aantal dagen met de hand verder is geteld, kwam dan eindelijk de uitslag: Uhuru Kenyatta is met 50,07% van de stemmen gekozen tot de vierde president van Kenia. De dagen erna bleef het gelukkig rustig, terwijl zijn opponent Odinga met een dikke map vol frauduleuze handelingen zijn gang naar de rechter maakte. En een oppositieleider is geen oppositieleider als hij niet ook de overwinning claimt. Tevergeefs, want ook de rechters ‘kozen’ voor Kenyatta. Er gaan genoeg geruchten rond over hoe en waarom de rechters tot dit besluit zijn gekomen, want dat er is gerommeld is 99,9% zeker.
Wonder boven wonder zijn er nauwelijks rellen uitgebroken, en de enkele relschoppers die het toch probeerden, zijn snel de kop in gedrukt. Die opluchting won dan ook met grote voorsprong van de teleurstelling dat Kenia een man die verdacht wordt van misdaden tegen de menselijkheid als president krijgt. Terug naar Nanyuki en aan het werk!
De regen komt inmiddels dagelijks met bakken naar beneden, en dus bel ik mijn baas bijna elke ochtend om te informeren of de weg goed genoeg is om met mijn motor op pad te gaan. Helaas is zijn antwoord met toenemende frequentie: ‘don’t try!’
Desalniettemin is één kas inmiddels gebouwd, jippie! Niet zonder de nodige rimpels op mijn voorhoofd overigens: gedoe met kassenbedrijf dat afspraken niet na komt, regen die de kas overstroomt en de zaadjes wegspoelt, klusjesman die belabberd werk levert, auto die in een goot rijdt, auto waarvan de stuuras breekt, en meerdere keren per week vast raken in de modder, kortom 'Karibu Kenya'. Maar de aanhouder wint (jezus, hoe vaak heb ik dat al gezegd afgelopen jaar…) En boven alles, de vrouwen blijven super enthousiast en werken als paarden.
Verder was ik bij een hilarische viering van internationale vrouwendag in het niet al te uitbundige dorp Naibor. Het was hét nationale event, in het kader van de decentralisatie van de overheid gehouden in de middle of nowhere. Wij waren uiteraard de eersten/veel te vroeg. Onderweg kwamen we de truck tegen die de tenten voor de happening vervoerde, gestrand met een kapotte as, motor of wat dan ook. Dus onze auto terug om de truck verder te trekken, en zo konden een paar uur later de tafels met kraak heldere tafellakens voor de officials en kraampjes voor de NGO’s worden ingericht. Uiteraard was er geen plan welke organisatie waar zou moeten staan, dus het was een bitch fight over tenten, tafels en stoelen. Zou best handig zijn geweest als ze de tenten de dag ervoor hadden opgezet, neeeee Annelieke, doe niet zo onnozel. Toen na het middaguur alles eindelijk was ingericht, konden de immens interessante ellenlange speeches van start gaan, als niet de hemel was open gebarsten en het hele terrein binnen 5 minuten in een Engelse camping was veranderd. De witte tafellakens kregen een intens diepe schutkleur.
Net zoals voor de verkiezingen, prentte ik mezelf voor het regenseizoen ook in; ‘dat zal toch uiteindelijk wel meevallen’. En er zijn inderdaad ook dagen dat de modder minder modder is, en dan maak ik tochtjes op de motor door prachtig heuvellandschap, genieten!
Dus die logica doortrekkend, zou een crimineel als president ook nog af en toe een minder criminele dag kunnen hebben en enige positieve invloed kunnen uitoefenen, op de aanleg van goede wegen bijvoorbeeld.
Mwah, logica van het niveau koningslied… tijd om mijn laptop uit te zetten…
-
21 April 2013 - 21:48
Gert-Jan De Maagd:
Ha Annelieke, Nou dat is weer onderhoudende kost daar bij jou in Afrika. Dat over die Engelse camping ga ik deze zomer weer eens uitproberen in het land dat naamgevend is voor dezeuitdrukking. Veel succes daar en vergeet je niergordel niet als je met demotor door demodder stuitert!Hartelijke groet, Gert-Jan -
22 April 2013 - 08:57
Irene:
He Annelieke,
Heb je er al eens over gedacht om je columns te gaan uitgeven...? Ik lees ze graag, ben altijd benieuwd met wat voor nieuwe bespiegelingen je zult komen. Houd vooral de droge humor vast en praat/schrijf zo af en toe eens je frustraties van je af, dan kun je de rest van je energie gebruiken voor je project.
Keep up the good work!
Liefs,
Irene (en een likje van Alex ;) -
22 April 2013 - 13:33
Yvonne:
Hoi Annelieke,
Ik dacht precies hetzelfde. Jij kan echt goed schrijven. Ik lees ook heel graag je reisverslagen; je zorgt ervoor dat ik het me allemaal levendig kan voorstellen en ik houd ook erg van de Annelieke-achtige oprmerkingen tussendoor. Fijn dat het allemaal meegevallen is met de onrust rond de verkiezingen. Succes met de modder,
Yvonne -
22 April 2013 - 23:03
Monique:
Hee Annelieke
Spannend hoor, de verkiezingen meemaken, gelukkig dat alles zo goed is gegaan!! Net zoiets als de laatste koninginnedag. Allerlei vrienden verlaten Adam al.... maar ik blijf :-)
-
23 April 2013 - 11:19
Wouter:
Ha Puker (je bezoekje aan Brussel lijkt nu wel heel ver weg he?!),
Goed verhaal weer zeg! Houd je positieve insteek vast en blijf vooral genieten van je belevenissen (maar dat komt wel goed zo te lezen!). Leuk om binnenkort weer eens te appen / skypen als dat kan!
Wout -
23 April 2013 - 11:43
Jos En Martha:
Hoi Annelieke
Het is weer leuk om je verhalen te lezen. Je moet daar wel een engelengeduld hebben.
Hou je taai.
groeten van Jos en Martha
-
23 April 2013 - 17:08
Maaike:
Hai Annelieke,
Mooie foto's ook!! Voor de rest sluit ik me aan bij wat hierboven al allemaal gezegd is ;)
Liefs,
Maaike
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
