Motor en mountain babe

Hoihoi,

Om te beginnen, in kreeg vanochtend een telefoontje van Jos dat ik tante ben geworden van Alex, jippiee! Heel leuk, maar tegelijkertijd niet leuk om dan zo ver van vorstelijk Baarn te zijn…

Begin september is Ronald gearriveerd, erg fijn. We zijn de eerste dagen op pad geweest in Il Ngwesi, in het dorp Laparua. Daar ben ik rondgeleid langs de waterinlaat, tank, akkers etc. Dit dorp is slecht aangesloten bij de water user association en het meest afgelegen en de voorzieningen houden dus ook niet over. Eén van de ideeën die ik nu heb is om hun beter aangehaakt te krijgen bij de association, die wel toegang heeft tot kennis en middelen. Dit zal niet mee vallen want het is, zoals watermensen dat leuk vinden, een heerlijk politiek gebeuren met conflicten tussen de bovenstroomse grootgrondbezitters en benedenstroomse dorpen. Ik heb ideeën genoeg over wat er allemaal beter/anders/efficiënter zou kunnen, maar tegelijkertijd is er nog zo’n enorm gebrek is aan basale kennis over wie, voor wat , hoeveel water, waar, welke kwaliteit etc nodig heeft, is toegekend, daadwerkelijk gebruikt, en zou willen gebruiken. En tel daar mijn gebrek aan kennis van het mens en gebied bij op, dat maakt zelfs de meest voor de hand liggende plannen lastig. Blijft dus nog even zoeken, maar ben optimistisch, want elke dag valt er weer een kwartje.

Tijdens ons bezoek aan Laparua konden we in de lodge overnachten, en zoals het lovebirds betaamt, mochten we in de honeymoon suite; op een uitbouw sliepen we in het ‘star-bed’ onder een muskietennet terwijl we naar een geweldige sterrenhemel tuurden en een orkest aan vogels los barstte. En uiteraard werden we vroeg in de ochtend gewekt door het getetter van olifanten. Echt even genieten!

Terug in Nanyuki werd mijn spiksplinternieuwe motor afgeleverd, oftewel mijn pikipiki. Eind augustus ben ik met vlag en wimpel geslaagd voor de meest zware test die ik ooit heb moeten ondergaan. We kregen 4 dagen les, zowel praktijk als theorie. De praktijk bestond uit onder andere hellingproef oefenen en op zijn Keniaans een half uurtje rijden, uurtje aan een meer liggen kletsen, half uurtje terug rijden… Een ander essentieel onderdeel was kennis maken met onverwachte tegenliggers: koeien, geiten, kinderen, schapen, een op hol geslagen ezel die 1km lang voor me bleef rennen, en een zwerm bijen (blij dat mijn helm een klepje had). De theorie was geniaal: verkeersborden leren, 60 theorievragen over verkeersregels en met speelgoed autootjes op een bord van A naar B rijden op de juiste manier. Nou ja, laat ik zeggen dat het zelfs voor iemand die heeft leren fietsen in het Steinerbos niet de grootste uitdaging was. Maar we konden natuurlijk niet zonder heus rijexamen ons rijbewijs in ontvangst nemen, dus op maandagochtend meldden we ons braaf om 7.00 uur bij de politiepost. Na 1,5 uur wachten kwam de officer ook uitgeslapen opdagen. Hij stelde me 1 theorievraag (wanneer doe je overdag je lichten aan?), ik mocht 5 verkeersborden uitleggen en het speelgoedautootje over de rotonde manoeuvreren. Dit gebeurde allemaal binnen 1/2 minuut want meneer was duidelijk te laat voor zijn volgende afspraak. Toen kregen we instructies voor de praktijktest: Drive with your piki to the gate…” - al wachtend op nadere instructies hoe verder de stad door te rijden - “… And come back”. Mijn lach inhoudend deed ik braaf wat hij zei en 5 minuten later was ik de troste eigenaar van mijn piki rijbewijs. Eén van de theorievragen was overigens hoe de meeste ongelukken in Kenia veroorzaakt worden. Daar had nog het antwoord bij gemoeten: doordat er geen fatsoenlijke rijexamens worden afgenomen. Tegenwoordig wordt er in ieder geval een test gedaan. Tijdens het regime van Moi schijnbaar helemaal niet, waardoor zo’n 70% van de verkeersdeelnemers een rijbewijs heeft gekocht, zonder ook maar ooit een les te hebben gehad. Voor het krijgen van een autorijbewijs moet je een zelfde soort test ondergaan.

Hoewel het toch weer 10 jaar geleden is dat ik voor het eerst voet op Afrikaanse bodem zette, kan ik nog steeds niet wennen aan het verkeer. Sterker nog, ik lijk het steeds enger te vinden naarmate ik ouder word. En als ik tegen de geschifte inhaal stijl van de chauffeur in opstand kom, word ik wel door mijn medepassagiers tot de les geroepen: “leave the driver alone, God is with you”. AAAgh hoe kun je zo passief je ‘lot’ afwachten, heel fijn dat God met mij is, maar als de chauffeur dat niet is, ben ik nog steeds morsdood. Mijn buurman zei ook nog dat de chauffeur dronken was. Dat was hij niet, maar als je als passagier vermoedt dat hij dronken is, stap je toch niet in?! Ongelofelijk om dan de enige persoon van de 15 in een busje te zijn die wel invloed wil uitoefenen op de ‘kunsten’ van de chauffeur. Tot nu toe is het steeds goed gegaan overigens, maar ik blijf alert

De laatste dagen met Ronald hebben we Mount Kenya beklommen: vet! Geweldig mooi gebied met dicht bos, overgaand in bizar ogende vlaktes met enorme lobelia’s en knuffelbomen, en tot slot hooggebergte met gletsjers en sneeuw. Was 5 dagen genieten, hoewel de dag, nou ja nacht, van de beklimming van de top wel pittig was. Maar het uitzicht met zonsopgang was een ochtend knallende koppijn op 5000m hoogte meer dan waard. En het leukste, ik kon boven op de berg zeggen; daar beneden woon ik! Dat had ik nou altijd al een keer willen doen.

Verder heb ik geprobeerd mijn hobby’s nieuw leven in te blazen: muziek is in Kenia echt geen succes. Na een aantal pogingen om een (niet(schreeuw)-kerkelijke) muziekgroep in Nanyuki te vinden, heb ik het opgegeven. Het antwoord is elke keer: nee, voor goeie muziek moet je naar West Afrika… Eind augustus wel naar het Rift Valley festival geweest; erg relaxt festival aan het meer Naivasha met Afrikaanse en westerse bands (van uiteenlopende kwaliteit :-)). En in Nairobi heb ik zowaar een Chinese prut viool gezien, die moest ik even bekijken en toen werd ik toch wel heel blij. Maar om die nou te kopen… wie weet als de nood heel hoog wordt.

Wel heb ik mijn eerste hardlooprondjes getest, meer succesvol, in het zonnetje met zicht op Mt. Kenya, heerlijk. En als al het gegiechel, ge-jambo, en ge-mzungu onderweg mijn loopritme zou zijn, zou ik de marathon binnen 2 uur kunnen rennen ;-).

Mijn huisje wordt steeds gezelliger: plantjes, hangmat en bbq zijn geinstalleerd op mijn balkon! En mijn kook/improvisatie kunsten verbeteren gestaag, nooit geweten dat zelf kruidenroomkaas maken zo makkelijk is.

Voor de liefhebbers nog een flinke lading foto's.

X Annelieke