Ikintegreermesuf.ke
Blijf op de hoogte en volg Annelieke
11 Oktober 2012 | Kenia, Nanyuki
Het schijnt gezond te zijn werk en privé gescheiden te houden. Vooruit dan, voor ik in de sappige privé details treed, enkele beschouwingen over mijn werk van de afgelopen weken. Ik hou me voortdurend bezig met de vraag wat nou verandering te weeg brengt, wat er uberhaupt zou moeten veranderen en door wie of wat, en wat mijn rol daarin kan zijn. Als ik zie hoe een aanzienlijk deel van de Keniaanse elite die daadwerkelijk de macht en middelen in handen heeft om dit land een stap verder te brengen, enkel bezorgd is over het bestendigen van hun eigen machtspositie en daar zo nodig bevolkingsgroepen voor tegen elkaar opzet en elkaar doet uitmoorden, zakt de moed me in de schoenen (wat doe ik hier in vredesnaam?!). Maar laten we zeggen, succes zit hem in de details, en hoop ik dat ik door mijn vragen en adviezen mensen aan het denken zet (net zoals ze mij aan het denken zetten) waar wellicht een verandering van koers uit voort komt. Al is dat niet in mijn fysieke aanwezigheid komend jaar, danwel over een decade, of 3.
Het blijft echter frustrerend en soms kwaad makend om te zien hoeveel mislukkingen er plaats vinden. Eén van de verleidingen die denk ik vele van deze misstappen teweeg brengt, is het willen zien van direct resultaat. Dat is misschien iets wat werken in Nederland zo overzichtelijk en uitvoerbaar maakt, alhoewel je je kunt afvragen hoeveel van de concrete ‘resultaten’ die we wekelijks van ons lijstje schrappen daadwerkelijk resultaten zijn. Ik scherp mijn definitie en verwachtingen van het woord ‘resultaat’ dan ook dagelijks aan. En is het niet zo dat ons resultaatgericht werken ons juist belemmert om lange termijn doelen te halen? Als ik nu terug kijk naar het schrijven van de 2-jaarlijkse resultatenrapportage bij BuZa, denk ik, wat een onzin. Dat wist ik toen ook al, maar nu snap ik het weer. Toch is de verleiding hier om in redelijk voor de hand liggende ‘makkelijke’ oplossingen te vervallen; laat ik dan maar een watertank gaan bouwen want niemand anders doet het, en het is toch echt een bijzonder bruikbaar gevaarte. Hoewel ik net als elk menselijk wezen, de enkele Griek en Limburger daargelaten, denk, ‘potverdikkie bouw dat ding nou gewoon en gebruik hem’ (zeker als enkele dorpsgenoten je vooral als zuurstof-lurkende pinautomaat zien), verzet ik me hevig tegen die verleiding. Nee, daar trap ik niet in denk ik dan, terwijl ik op de achtergrond alle tomeloze Wageningse colleges hoor en mijn afstudeerbegeleiders’ scheve gezichten zie, om nog niet te spreken over de voorbereidende trainingen van VSO. Ik ga capaciteit opbouwen van organisaties en individuen! Makkelijker gezegd dan gedaan uiteraard, je wilt toch aan het eind van de week het idee hebben dat je iets hebt bereikt. En zo komen je academische wijsheden en persoonlijke aspiraties hevig in conflict.
En toch: de aanhouder wint. En zo had ik afgelopen weken enkele goede bijeenkomsten met water comités en water authorities en kwam er ook initiatief vanuit het comité om met mij om tafel (lees: acaciaboom) te zitten, dat was prettig om te ervaren. Ik heb samen met Wilson, iemand van de water comité in Leparua, een uitgebreide survey gedaan van de staat van alle kranen en pijpen en alle alternatieve bronnen per huishouden bekeken. Staat van onderhoud is belabberd, een voorbeeld van hoe technologie zijn weg heeft gevonden in een samenleving die daar (nog) niet voor is georganiseerd. Ik blijf optimistisch, en probeer voort te bouwen op en een zetje te geven aan de individuen die goede ideeën hebben hoe kleine en grote veranderingen teweeg te brengen en bereid zijn daarvoor onconventionele stappen te zetten. Of de benedenstroomse dorpen ooit op enigszins gelijke voet aangehaakt zullen raken aan de onderhandelingstafel over land en water, zal de toekomst uitwijzen. Ik ben in ieder geval blij dat ik een bijdrage kan leveren in die richting.
Genoeg geouwehoerd over werk. Naast de heerlijke uitstapjes naar de geweldige natuurparken hier in de buurt, kan ik zeggen dat het fantastisch om in een andere cultuur te wonen en de gewoontes en etiquette te leren kennen. Een greep uit de ervaringen in de categorie ‘hoe maak je nieuwe vrienden’:
- Om te beginnen de ladingen onbekende mannen op straat: ‘Lady, I love you’ - ‘why? You don’t know me’ - ‘I do know you now, and because you have money’ (tja… ik heb zeker een zwak voor mensen die eerlijk zijn, dat wel)
- Dan zijn er de onverwachte telefoontjes: Op een dag ging ik naar de garage voor mijn motor. De eigenaar stond er op dat ik zijn zoon zou ontmoeten (want oh wat ben ik toch een leuke dame met mijn blauwe ogen op mijn motorbike) en gaf, zonder mij te vragen of ik daar zelf wel prijs op stelde, mijn telefoonnummer aan zijn zoon. En jawel, binnen een uur had ik 2 gemiste oproepen en een sms’je met de vaag of ik diezelfde avond mee op stap ging met een wildvreemde vent. Geweldig die vanzelfsprekendheid om met elkaar in contact te komen, zonder de ons al te bekende barrières.
- Uiteraard biedt het nachtleven volop gelegenheid nieuwe vrienden te maken: Sandwich/dagger die mzungu dame op de dansvloer met minimaal 2 personen tegelijk en zet je meest verleidelijke blik op (in NL had ik ze een dreun verkocht maar hier lig ik in een deuk om hun gezichten, openheid en doorzettingsvermogen). De dagger regels heb ik nog niet geheel in de smiezen, al is er eentje vrij universeel: schurk niet tegen de vriendin van een ander aan.
- Tot slot heb je vrienden nodig in noodsituaties: dan sla ik voor de evenaar rechtsaf, strijk neer op het terras van Lily Pond en word voor even beste vrienden met een groot stuk carrot cake...
Zo verandert mijn omgang met en perceptie over medemens en omgeving langzaam, en dat is een erg waardevolle ervaring.
Ik heb een paar foto’s toegevoegd van de eerste regens die de afgelopen dagen over de Il Ngwesi vlaktes neerplensden, super indrukwekkend. Ik had het gevoel dat ik midden in een BBC documentaire was beland, maar dan in slow-motion ;-) Ik heb vele romantische wijsheden gehoord over wanneer het zou gaan regenen. Een vlugge waarheidscheck:
- Roze bloemen schieten uit de grond: check
- Acaciabomen lopen uit: check (ik snap niet hoe ze kunnen uitlopen vóórdat het regent, maar klopt toch echt)
- Olifanten worden hyper: niet gemerkt, wil ik ook niet, dadelijk springt er eentje op mijn motor
- Wevervogels keren terug naar hun nestjes die in de acacia’s bungelen: check
- ‘When the clouds come together’ (zowel vanuit het noorden als vanaf Mt. Kenya): check
Al met al dus nog niet zo gek die Masaai logica.
Oleseri, aye
Annelieke
Het blijft echter frustrerend en soms kwaad makend om te zien hoeveel mislukkingen er plaats vinden. Eén van de verleidingen die denk ik vele van deze misstappen teweeg brengt, is het willen zien van direct resultaat. Dat is misschien iets wat werken in Nederland zo overzichtelijk en uitvoerbaar maakt, alhoewel je je kunt afvragen hoeveel van de concrete ‘resultaten’ die we wekelijks van ons lijstje schrappen daadwerkelijk resultaten zijn. Ik scherp mijn definitie en verwachtingen van het woord ‘resultaat’ dan ook dagelijks aan. En is het niet zo dat ons resultaatgericht werken ons juist belemmert om lange termijn doelen te halen? Als ik nu terug kijk naar het schrijven van de 2-jaarlijkse resultatenrapportage bij BuZa, denk ik, wat een onzin. Dat wist ik toen ook al, maar nu snap ik het weer. Toch is de verleiding hier om in redelijk voor de hand liggende ‘makkelijke’ oplossingen te vervallen; laat ik dan maar een watertank gaan bouwen want niemand anders doet het, en het is toch echt een bijzonder bruikbaar gevaarte. Hoewel ik net als elk menselijk wezen, de enkele Griek en Limburger daargelaten, denk, ‘potverdikkie bouw dat ding nou gewoon en gebruik hem’ (zeker als enkele dorpsgenoten je vooral als zuurstof-lurkende pinautomaat zien), verzet ik me hevig tegen die verleiding. Nee, daar trap ik niet in denk ik dan, terwijl ik op de achtergrond alle tomeloze Wageningse colleges hoor en mijn afstudeerbegeleiders’ scheve gezichten zie, om nog niet te spreken over de voorbereidende trainingen van VSO. Ik ga capaciteit opbouwen van organisaties en individuen! Makkelijker gezegd dan gedaan uiteraard, je wilt toch aan het eind van de week het idee hebben dat je iets hebt bereikt. En zo komen je academische wijsheden en persoonlijke aspiraties hevig in conflict.
En toch: de aanhouder wint. En zo had ik afgelopen weken enkele goede bijeenkomsten met water comités en water authorities en kwam er ook initiatief vanuit het comité om met mij om tafel (lees: acaciaboom) te zitten, dat was prettig om te ervaren. Ik heb samen met Wilson, iemand van de water comité in Leparua, een uitgebreide survey gedaan van de staat van alle kranen en pijpen en alle alternatieve bronnen per huishouden bekeken. Staat van onderhoud is belabberd, een voorbeeld van hoe technologie zijn weg heeft gevonden in een samenleving die daar (nog) niet voor is georganiseerd. Ik blijf optimistisch, en probeer voort te bouwen op en een zetje te geven aan de individuen die goede ideeën hebben hoe kleine en grote veranderingen teweeg te brengen en bereid zijn daarvoor onconventionele stappen te zetten. Of de benedenstroomse dorpen ooit op enigszins gelijke voet aangehaakt zullen raken aan de onderhandelingstafel over land en water, zal de toekomst uitwijzen. Ik ben in ieder geval blij dat ik een bijdrage kan leveren in die richting.
Genoeg geouwehoerd over werk. Naast de heerlijke uitstapjes naar de geweldige natuurparken hier in de buurt, kan ik zeggen dat het fantastisch om in een andere cultuur te wonen en de gewoontes en etiquette te leren kennen. Een greep uit de ervaringen in de categorie ‘hoe maak je nieuwe vrienden’:
- Om te beginnen de ladingen onbekende mannen op straat: ‘Lady, I love you’ - ‘why? You don’t know me’ - ‘I do know you now, and because you have money’ (tja… ik heb zeker een zwak voor mensen die eerlijk zijn, dat wel)
- Dan zijn er de onverwachte telefoontjes: Op een dag ging ik naar de garage voor mijn motor. De eigenaar stond er op dat ik zijn zoon zou ontmoeten (want oh wat ben ik toch een leuke dame met mijn blauwe ogen op mijn motorbike) en gaf, zonder mij te vragen of ik daar zelf wel prijs op stelde, mijn telefoonnummer aan zijn zoon. En jawel, binnen een uur had ik 2 gemiste oproepen en een sms’je met de vaag of ik diezelfde avond mee op stap ging met een wildvreemde vent. Geweldig die vanzelfsprekendheid om met elkaar in contact te komen, zonder de ons al te bekende barrières.
- Uiteraard biedt het nachtleven volop gelegenheid nieuwe vrienden te maken: Sandwich/dagger die mzungu dame op de dansvloer met minimaal 2 personen tegelijk en zet je meest verleidelijke blik op (in NL had ik ze een dreun verkocht maar hier lig ik in een deuk om hun gezichten, openheid en doorzettingsvermogen). De dagger regels heb ik nog niet geheel in de smiezen, al is er eentje vrij universeel: schurk niet tegen de vriendin van een ander aan.
- Tot slot heb je vrienden nodig in noodsituaties: dan sla ik voor de evenaar rechtsaf, strijk neer op het terras van Lily Pond en word voor even beste vrienden met een groot stuk carrot cake...
Zo verandert mijn omgang met en perceptie over medemens en omgeving langzaam, en dat is een erg waardevolle ervaring.
Ik heb een paar foto’s toegevoegd van de eerste regens die de afgelopen dagen over de Il Ngwesi vlaktes neerplensden, super indrukwekkend. Ik had het gevoel dat ik midden in een BBC documentaire was beland, maar dan in slow-motion ;-) Ik heb vele romantische wijsheden gehoord over wanneer het zou gaan regenen. Een vlugge waarheidscheck:
- Roze bloemen schieten uit de grond: check
- Acaciabomen lopen uit: check (ik snap niet hoe ze kunnen uitlopen vóórdat het regent, maar klopt toch echt)
- Olifanten worden hyper: niet gemerkt, wil ik ook niet, dadelijk springt er eentje op mijn motor
- Wevervogels keren terug naar hun nestjes die in de acacia’s bungelen: check
- ‘When the clouds come together’ (zowel vanuit het noorden als vanaf Mt. Kenya): check
Al met al dus nog niet zo gek die Masaai logica.
Oleseri, aye
Annelieke
-
11 Oktober 2012 - 23:42
Wendy:
Wat een geweldig verhaal weer Annelieke! Pennygirl.....
liefs Wen -
13 Oktober 2012 - 10:06
Mariëlle:
Volgens mij ben je helemaal in je element! -
13 Oktober 2012 - 21:42
Maaike:
Weer erg leuk om te lezen - succes (en veel plezier!!) weer verder! -
14 Oktober 2012 - 14:52
Henk Merkus:
Dag Annelieke,
sprekend over 'zuurstoflurkende pinautomaat' : heb je het laatste boek van Paul Theroux ' The Lower River' al gelezen?. Heb het net voor m'n verjaardag gekregen. Als ik het uit heb meld ik je wel ' de conclusies' . Gaat over een Amerikaanse ex-ontwikkelingswerker die terugkeert naar zijn oude werkplek in Malawi.
Sterkte verder,
groet,
Henk
-
14 Oktober 2012 - 19:49
Gert-Jan De Maagd:
Ha Annelieke,
Je zet me aan het denken met toch wel crypto-filosofische uitspraken als " En is het niet zo dat ons resultaatgericht werken ons juist belemmert om lange termijn doelen te halen?". Zou zomaar kunnen. De Universiteit van Hamburg heeft besloten niet meer mee te doen aan "best of" lijstjes van universiteiten in de wereld. Hoewel ze zelfheel hoog staan - dat dan weer wel - vinden ze dat door dit soort lijstjes wetenschappers resultaatgericht gaan werken op die criteria die bijdragen aan een hoge score. Maar zeggen ze, als iedereen het zelfde criterium najaagt is er geen ruimte meer voor innovatie.
Succes daar!
Gert-Jan -
15 Oktober 2012 - 15:48
Irene:
He schoonzus,
Eindelijk weer eens een berichtje vanuit het verre Nanyuki! Goed om te lezen wat je zoal bezighoudt. Lijkt me niet makkelijk om in jouw positie te zitten, kan me voorstellen dat de moed je soms in de schoenen zinkt. Ik heb bewondering voor de positieve energie en de nuchterheid die je er steeds weer tegenover weet te stellen!
Heel veel succes met het werk dat je doet en bedenk dat elk steentje dat je bijdraagt een verandering teweeg kan brengen. Ik moest denken aan het volgende lied van Bram Vermeulen:
Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde.
Het water gaat er anders dan voorheen.
De stroom van een rivier hou je niet tegen.
Het water vindt altijd een weg omheen.
Misschien eens gevuld door sneeuw en regen,
neemt de rivier mijn kiezel met zich mee.
Om hem dan glad en rond gesleten,
te laten rusten in de luwte van de zee.
Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde.
Nu weet ik dat ik nooit zal zijn vergeten,
ik leverde bewijs van mijn bestaan.
Omdat, door het verleggen van die ene steen,
de stroom nooit meer dezelfde weg kan gaan.
Liefs,
Irene -
17 Oktober 2012 - 21:26
Je Vent:
Nog even volhouden lieverd, over 2 mnd ben ik er weer en sla al die dagger gasten neer. X -
17 Oktober 2012 - 23:12
Wouter:
Ha Annelieke,
Wat een gaaf verhaal en superbedankt voor je mooie Afrikaanse kaart! :) Met Nora gaat het prima, met Maartje ietsjes minder (die is herstellende van een borstontsteking, een typische kwaamvrouwenkwaal) en zelf mag ik niet klagen: bizar lange werkdagen, maar wel allerlei leuke projecten en bij thuiskomt een gezin ipv vriendin/vrouw op de bank!
Binnenkort een keer Skypen of is dat lastig?
Groetjes,
Wout
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
